Ik stel me voor dat ik 70 jaar ben maar dat ben ik vergeten, vergeten ben ik het niet maar het idee dat ik het vergeet is niet voor te stellen.
De oermens was bijna altijd buiten. Tegenwoordig zit iedereen maar binnen naar de geraniums te kijken. Je hoort ook vaak dat ouderen niet graag meer naar buiten willen. Ik denk dat ze wel naar buiten willen, maar niet meer durven. Het snelle leven en de verandering van de omgeving, is misschien niet meer bol te werken voor een krasse knar.
Het mezelf voor te stellen hoe het zou zijn om in een verzorging te huis te moeten wonen is geen doen. Na het bezoeken van de Bleerinck en het onderzoek over dementie, gaf mij een treurig beeld. Ik zou zeggen een donkere stemming, geen ruimte om te leven.
Voor mij is buiten zijn belangrijk, lucht, licht en ruimte. Dat is vindbaar in stad, dorp en natuur. Maar waarom zou een gebouw zoals dat van de Bleerick niet die lucht, licht en ruimte kunnen brengen? Een ode aan het leven zou een verzorgingshuis moeten zijn.
Ik heb mezelf de opgave gesteld om een nieuwe verbinding tussen de woongebouwen te ontwerpen. Met het uitgangspunt ruimte maken voor het leven. Waarom zijn dit de uitgangspunten van dit ontwerp,
1. vanwege het verhaal hierboven,
2. Uit onderzoek blijkt dat het buiten zijn en bewegen goed is voor de mens, vooral dat de levensverwachting sterk kan afhangen van hoeveel men beweegt.
Al snel ontstond een ronde schijf, een soort van ufo geland midden op de Bleerinck. Het doel is de drie gebouwen met elkaar te ontsluiten doormiddel van een ronde hal met een binnentuin.
In het ontwerp is getracht de keuze momenten voor de bewoners te minimaliseren. Dit is o.a. doormiddel van de ronde hal waarin amper hoeken voorkomen. Door het maaiveld te verhogen in de binnentuin kan er niet van de paden afgeweken worden.
